تکلیف نا نوشته

دل  سروده ای برای مدافعان حرم:

تکلیف نا نوشته

سکینه نوری تیرتاشی

در را  باز می کنم و به خیابان می آیم بی تو چقدر   فضای این خانه ترسناک است هر چند در مراسم بدرقه ات کل شهر هم بیایند آنچه از تو بر جا می ماند تمام خاطرات قاب شده روی دیوار خانه است و عکس هایی که هر ثانیه در گوشی های مردمان دست به دست می شود و خبر رفتنت که تا اوج آسمان می رسد.

 برای خیلی ها هشت سال جنگ تمام شده و زمان تغییر فرا رسیده  و دیگر معتقدند آدم ها باید با زمانه پیش بروند اما برای تو هنوز  کار نیمه تمامی مانده بود و همیشه می گفتی باید  امانتی را به سر منزل  مقصود برسانی .

ثانیه ها اگر چه می دوند تا تو را به خاک بسپارند اما برای من همیشه  زنده خواهی ماند و توی ذهن دوست دارانت زندگی خواهی کرد.شناخت این دنیا  چقدر سخت است نمی دانم کجای کار این دنیا اشتباه است که امنیت ندارد .

هر قدر هم از تو بگویند برای من کم است  حس می کنم اینجا نشستی و رو به من خط سفیدی را نقاشی میکنی و می گویی این ادامه راه من است و در را می بندی و از خانه می روی حالا دیگر مطمئن هستم که یک  جای کار این دنیای شلوغ اشتباه است وقتی تو دیگر نیستی.

خوب می دانستی که زمانه عوض شده است و دیگر خیلی ها  فرصت شنیدن  حرفهای تو را ندارند همه آن خاطراتی که در دوران جنگ در سینه داشتی برای خیلی ها جذابیتی نداشت حتی کسی به خود زحمت نمی داد آنها را از زبانت بشنود .با اینکه رفتی اما خانه هنوز  در خود صدای خواندن زیارت عاشورای  تو را با سوز  پژواک می کند.

تفاوتی ندارد کجای این کره خاکی احساس تکلیف کنی که برای امنیت مردمان کشورت به استقبال شهادت بروی .هر جایی که احساس تکلیف کنی سینه سپر میکنی و جلو می افتی و اجازه میدهی خانواده ات سر بند بدرقه ات را ببندند برای تو که جنگ هشت ساله را با چشم دیده ای دفاع از قاموست تکلیف نانوشته ای است که روی شانه هایت سنگینی می کند .

 حالا که  با خط شهادت قاموست معنا شده یادت باشد سلام ما را به همرزمان شهیدت برسانی و به آنها بگویی که بسیاری از خانواده ها هنوز هم چشم به در دوخته اند تا خبری و اسمی از عزیزانشان به گوش برسد هر چند شاید زمان کفاف رسیدن ها  را سنگین بدهد.